Cesarstwo Niemieckie - geneza
Po zwycięskiej wojnie z Francją, Bismarck zawarł z Bawarią, Wirtembergią i Badenią umowy dotyczące ich przystąpienia do Związku. Stworzyło to podstawy powstania II Rzeszy. Król pruski Wilhelm został proklamowany cesarzem niemieckim 18 stycznia 1871 r. w Wersalu.
Cesarstwo Niemieckie - ustrój
Cesarstwo Niemieckie było państwem federalnym - składało się z państw wchodzących w skład Rzeszy oraz wolnych miast. Państw członkowskich było 26, w skład Cesarstwa Niemieckiego wchodziły królestwa Prus, Bawarii, Saksonii, Wirtembergii, 6 wielkich księstw, 12 zwykłych księstw oraz 3 wolne miasta: Hamburg, Brema, Lubeka.
Konstytucja z 1871 r. stanowiła w zasadzie powtórzenie Związku Północno-Niemieckiego.
Na czele Cesarstwa Niemieckiego stał dziedziczny władca największego państwa związkowego - Królestwa Prus tytułujący się "Cesarzem niemieckim". Reprezentował on Rzeszę na zewnątrz, dowodził siłami zbrojnymi, mianował i odwoływał urzędników, zwoływał i zamykał posiedzenia izb ustawodawczych, przygotowywał i ogłaszał ustawy.
Polityką wewnętrzną i zagraniczną kierował kanclerz mianowany przez cesarza. Władzę ustawodawczą w Cesarstwie Niemieckim tworzył dwuizbowy parlament: Rada Związku i Sejm Rzeszy. W Radzie Związku zasiadało 58 przedstawicieli państw związkowych, natomiast posłowie Sejmu byli wybierani na 3 lata w demokratycznych wyborach.
Sprawami wspólnymi krajów federacji były: polityka zagraniczna, cła, waluta, część spraw gospodarczych, wojsko, marynarka wojenna, prawo sądowe, poczta. Sprawy niezastrzeżone jako wspólne w konstytucji, były sprawami wewnętrznymi poszczególnych krajów Rzeszy.
Cesarstwo Niemieckie - historia
Druga połowa XIX wieku to dla Cesarstwa Niemieckiego okres gwałtownego wzrostu gospodarczego. Utworzenie Związku Celnego stało się jedną z przyczyn zjednoczenia krajów niemieckich.
Krótka historia Cesarstwa Niemieckiego dzieli się na dwa okresy: okres bismarckowski w latach 1871-1890 oraz epokę wilhelmińską (wraz z I wojną światową) w latach 1890-1918.
Okres bismarckowski to czasy, kiedy funkcję kanclerza pełnił Otto von Bismarck. Jego największym osiągnięciem było zjednoczenie krajów niemieckich pod egidą Prus.
W polityce wewnętrznej wprowadził opiekę socjalną państwa nad obywatelami (system ubezpieczeń społecznych). Występował przeciwko socjalistom, czego wynikiem była ustawa antysocjalistyczna przyjęta w 1878 r. Był zwolennikiem germanizacji podległych krajów.
Z kolei epoka wilhelmińska, której nazwa pochodzi od Wilhelma II - ostatniego cesarza II Rzeszy, charakteryzowała się przede wszystkim imperialną polityką zagraniczną. Agresywna polityka kolonialna w Chinach i Namibii przyczyniły się do znacznego ochłodzenia relacji krajów europejskich z Niemcami. W czasie I wojny światowej w Cesarstwie Niemieckim wybuchła rewolucja. 9 listopada 1918 r. proklamowano republikę. Cesarstwo Niemieckie przestało istnieć.
